Groen
Er wordt aangebeld, ik doe open.
Daar staan mijn zoontjes,
hun voetjes in een plas water.
Ze zijn groen, bekleed met een dikke laag kroos.
Hun ogen zijn nog te zien, staan schuldig.
Het is of ze een pet dragen, er is geen krul te zien.
Ik bekijk ze zwijgend.
We gleden uit en vielen in de sloot! Ging vanzelf!
Ik zeg: Onder de douche met je kleding aan.
Nou, dat doet niemand, zegt de oudste boos, dat is stom.
Ik zie hem denken, Mama, doe normaal!
Douchen, daarna kleding uit, je goed wassen met zeep
en pyjama aan is mijn reactie.
Er wordt luidkeels geprotesteerd. Het is nog dag!
Mochten jullie naar de slootjes? vraag ik.
Nee, maar we wilden alleen kijken.
Onder oorverdovend protest sproei ik hen af.
Wis hun sporen op de 5 trappen naar mijn voordeur.
Ik hoor en lees over discriminatie, racisme,
opgeklopt door de media.
Dan wil ik de negatieve gevoelens
die dit oproepen weg sproeien.
Houd van de ander als van je zelf!
Een getinte man, Jezus, riep ons daartoe op.
Miljoenen hebben door de tijd heen dit beaamt!
Het is bij velen ingesleten als een waarheid,
verwoordt in de mensenrechten.
Anderen hebben door slechte bestaansmogelijkheden,
een diep ingeschuurd minderwaardigheids-gevoel.
Diep inlevingsvermogen, begrip, waardering, respect
zijn de stappen die je kunt zetten
op de weg van tolerantie en vergeving,
die leidt naar acceptatie en vrede.
Geschreven 1 september 2020
gedachten@innekevandenhof.nl