Close

Mijn vader wordt moslim

Mijn vader wordt moslim.

Mijn vader keert terug van vakantie. Op de terugweg naar zijn huis zegt hij tegen de drie dochters die hem opgehaald hebben van het vliegveld: Ik ga trouwen!
We weten niet wat we horen!
Een foto gaat rond in de auto. Een mooie jonge vrouw,
lijkt op ons moeder toen zij jong was.
Verbaasd horen we vaders verhaal aan,
hoe hij tot dit besluit gekomen is.
Vader krijgt direct commentaar: U bent 82 en zij 22.
Paps, ze wil een verblijfsvergunning!
Vader gelooft in haar liefde en vertelt nog meer verhalen.

Stilzwijgend besluiten we dat we dit niet zonder protest laten gebeuren en lichten de andere vier zussen en verdere familie in.
Ondanks het verzet van zijn zeven dochters blijft vader bij zijn beslissing. Deze vrouw heeft zijn hulp nodig en dat kan alleen op deze manier. Ja, ook ons heeft hij dat geleerd en voorgeleefd. Zorg dragen voor de ander.
Hij ziet het als zijn plicht om deze jonge vrouw te helpen.
De moeder heeft praktisch dit meisje in zijn armen geduwd.
Hij is verliefd en wil haar aan een betere toekomst helpen.
En zij heeft hem verzekerd dat zij van hem houdt!

Twee maanden later, voor zijn vertrek
om naar zijn bruid te gaan,
zijn we allen in ons ouderlijk huis.
We beslissen dat één zus vader vergezelt
om poolshoogte te nemen.
Vader heeft al veel geld overgemaakt naar zijn bruid
om de juiste toebereidselen te treffen.
Mijn vader staat op en zegt: “Ik word moslim.”
Wij vragen waarom?”
Zijn antwoord: “Anders kan ik daar niet trouwen.”
Er valt een geschokte stilte.
Vader, die ’s zondags ons wekte met zijn orgelspel,
jaren ouderling was.
Vijf dochters zijn niet meer kerkelijk verbonden.
Een zus springt op, ontdaan roept ze:
Pap, jij hebt me geleerd, dat Jezus voor mij aan het kruis gestorven is.
Dit, dit kunt U niet doen!
Vader antwoordt: Inneke heeft mij geleerd, er is maar één God.
Iedereen kijkt mij aan.
Ik kan dit alleen beamen. Mijn zus huilt.
Het is ons allen duidelijk, vader is vastbesloten,
hij gaat weg om te trouwen en wordt moslim.

Bij haar terugkeer van het bruiloftsfeest vertelt mijn zus dat vader erg gewaardeerd werd door de mannen om zijn kennis van het oude testament.
De bruid werd zeven keer verkleed en rondgedragen.
Een grandioos feest zonder alcohol.
Vader blijft daar nog want zijn vrouw heeft nog geen uitreisvisum. Een andere zus en haar man gaan na enkele maanden poolshoogte nemen.
De verslaggeving van hen klinkt niet gunstig,
maar vader wil daar blijven tot zijn vrouw haar visum heeft.
Na een half jaar laten we vader ophalen
en een boze man keert terug zonder vrouw.

Twee dagen later wordt vader 83 en te midden van kinderen en kleinkinderen verschijnt hij op verzoek in zijn nieuwe kleding, in zijn hand het kleed om op te bidden en kompas.
Wat bid je dan, als er gebeden moest worden, is de vraag.
Het Onze Vader! en voor jullie. is zijn antwoord.

Enkele maanden later wordt zijn bruid toch opgehaald en verblijft bij mijn vader op haar eigen kamer en gaat naar school. Zij wordt met liefde opgenomen in de familie en leert door enkele van de zussen hoe het er in het dagelijks leven aan toe gaat in Nederland. Zij gaat met ze naar het zwembad en de hamam. Mijn vader leert haar de tafels, zij heeft geen onderwijs genoten, alleen haar broers.
Samen genieten ze en wij, als dochters zijn dankbaar en blij,
dat ze zich zo inzetten voor elkaar.
Mijn vader krijgt wat moslimvrienden wat hij op prijs stelt.

Het is ons wel duidelijk dat zij niet voldoet aan vaders droom van een vrouw
die naar hem luistert en gehoorzaamt .
Zij leeft haar eigen leven en bouwt een eigen kring van vrienden op.
Zij verzorgt mijn vader en het huis uitstekend.
Antiek verdwijnt in de kliko. Dat is oud!

Na een jaar wordt na vele verzoeken van mijn vader, hij is inmiddels 85, toestemming gegeven om zijn huwelijk rechtsgeldig te maken op het stadhuis in Utrecht. Omringd door zijn familie leggen ze samen hun beloften af.
Er volgen twee betrekkelijk rustige jaren.

87 jaar oud verkoopt mijn vader zijn huis,
zijn vrouw richt het andere huis naar haar wens in.
In zijn nieuwe huis en omgeving
kan mijn vader niet wennen
en zijn vrouw wordt erg uithuizig.
Een jaar later neem ik mijn vader in huis, hij dementeert.

In mijn jeugd bad mijn vader elke avond geknield voor zijn bed.
Hij droeg zo zijn dankbaarheid en zorgen op
aan zijn Hemelse Vader.
Bij het ouder worden, werd het knielen steeds moeilijker
en na een bezoek aan Israël bad hij voortaan staande
in de hoek van de woonkamer.
Nu zie ik mijn vader elke avond voor zijn bed,
op zijn knieën, biddend!
Het ontroert mij.
Vader blijft trouw aan degene die hij lief heeft.
Moslim worden maakt hem lenig zonder sportschool,
hij kan weer knielen.

Op 90 jarige leeftijd is hij overleden

Inneke van den Hof
gedachten@innekevandenhof.nl