Schoolreis
Heerlijk dagje vrij, vier kinderen op reis.
Ik heb mijn haar super kort laten knippen
met het oog op de vakantie.
Veel tijd doorbrengen in het zwembad, dan is dat gemakkelijk.
Nu sta ik de kids op te wachten. De bussen komen eraan.
Geen kinderen. De bussen stoppen.
Even wachten en daar verschijnen de lachende hoofden.
Gelukkig, de oudste en de jongste van mijn dochters
heb ik zo ontdekt, vuil en moe.
Maar de jongens zie ik niet.
Ik zoek en kijk in de bussen, op school niets.
Zijn ze alvast naar huis gelopen? Het is dichtbij.
Vraag aan degenen, die er nog zijn.
“Stuur ze naar huis als jullie ze zien?!”
We lopen in de zon, de meisjes vertellend over de reis.
Hoe er toch één veel snoep bij zich had,
één was zoek geraakt en die was gevallen.
Bij de flat aangekomen roep ik naar boven.
“Joehoe” is het antwoord. Gelukkig.
Vijf trappen op en daar staan ze hand in hand, mijn jongens.
De oudste is boos en wil geen knuffel, mijn andere zoon lacht.
Ik wil weten waarom de boys er tussen uit zijn gepiept.
De oudste zegt: “Ik schaamde me zo voor jou!”
Heel verbaasd vraag ik “waarom?”
“Jij lijkt niet op een moeder en nu met dat korte haar
ben je helemaal een meisje.” is zijn antwoord.
Ja, ik weet dat hij al enkele weken bid,
dat ik ga lijken op de andere moeders, echte in zijn ogen.
Ik open de deur en ze vliegen
naar de feestelijke welkom-thuis tafel.
Een kleindochter belt op, “oma waar droomde je vroeger van?”
“Wat wilde je worden?”
Ik moet een verslag maken voor school.
“Moeder” is mijn antwoord “en heel heel veel kinderen!”
Stilte. “Had U geen dromen?”
Ik peins, er was weinig geld na de oorlog. Ik kreeg orgelles.
De lerares kwam bij ons thuis om te vragen of ze mij mocht opleiden tot organist, dat werd geweigerd. “Nee” zeg ik resoluut.
Ik ben op het panoramadek van vliegveld Eindhoven.
Prachtig gezicht, het vertrek en aankomst van de vliegtuigen.
Mijn kleindochter, 16 jaar, komt terug van schoolreis naar Polen.
Daar is het vliegtuig.
Trappen worden er heen gebracht. Daar is zij. Zwaaien.
Beneden wachten we, het duurt lang.
Eerst vliegt zij haar vriendin in de armen, dan haar broer,
haar moeder en ik volgen.
We lopen in de stralende zon naar de auto.
Ja, vertelt ze, ze heeft een truitje, BH’s gekocht,
hamburger smaakte heel anders.
Jongens die de meisjes aanspraken in het Engels,
die hun mobiel wilden afpakken.
In de auto gezeten wil ik weten
hoe zij het concentratiekamp bij Krakau had ervaren.
Zij laat foto’s zien en vertelt toonloos gruwelijke verhalen daarbij, zoals de muur waar vrouwen zich moesten uitkleden, verkracht en doodgeschoten werden.
Deze kleindochter huilt gemakkelijk,
ik vraag “heb je veel gehuild?”
“Nee oma, mijn tranen waren opgedroogd.”
Even later zegt zij tegen mij: “Oma leuk dat U er bent.”
Ik zeg: “ja oma telt niet zo mee, eerst je vriendin,
je moeder en vader, je broer…”
Mijn kleindochter onderbreekt mij en zegt:
“Oma jij staat in mijn top tien.”
Ik ben rijk, mijn wens is in vervulling gegaan.
4 juli 2018 gedachten@innekevandenhof.nl