Klacht
Soms ben ik zo moe ervan te zijn.
Dan kan ik zelf geen klank geven.
Hol van binnen.
Ik kan niet meer.
Waarom, waarom, waarom
ben ik mens geworden.
Een behaaglijk huis om te wonen.
Geen honger, noch dorst.
Gezond, familie, lieve mensen om mij heen.
Alles wat een mens kan heb ik en toch.
Het is zo troosteloos in mij.
Zo moe zelfs huilen kan ik niet.
Het voelt als afgewezen zijn
door het leven zelf.
Ik bevind me in diepe duisternis,
geestelijk opgebrand, dood!
Of …..wijs ik zelf het leven af?
Ik weet en ken toch
de handen die van buitenaf
naar mij uitgestrekt zijn.
De dood is mij zo eigen geworden
maar zo stil en hol.
Vertrouw ik die handen?
Ik heb ze al zo vaak afgewezen.
Ik worstel en dan stijgt omhoog
Ja, aarzelend, maar het is een stap.
Een ja die steeds sterker wordt,
de koude van de dood oplost.
Omzet in licht zodat ik kan gaan.
Kan zien mijn weg hier op aarde.
Geschreven 17 Maart 2019 gedachten@innekevandenhof.nl