St. Pierreville, cadeautjes op de geboortedag
van mijn overleden zoon.
Het groen zag er fris gewassen uit, de aarde droeg nog de natte sporen van het onweer. Het was verrukkelijk om buiten te zijn na de hitte van de afgelopen dagen. Een cadeau!
Mijn dochter en de hond Bo en bezochten het dorpje
St.Pierreville, er was markt, 3 kramen!
Het was leuk om groenten, kaas en worst te kopen.
Met mijn dochter en ik gingen bij de slager naar binnen.
Een aardige vrouw, die ons al vaker had geholpen, hielp ons.
Ik pakte citroenen.
Mijn dochter vertelde haar dat ik een blaasontsteking had.
De vrouw gaf ons meteen goede raad: te veel citroenen was niet goed en ook geen asperges. Wel veel drinken. Mijn dochter informeerde hoe we het beste aan medicijnen konden komen, omdat we al een dokter hadden geprobeerd te bereiken,
wat niet gelukt was.
“In de apotheek kun je dat gewoon kopen. Het is wel een eindje rijden door de bergen, maar je hoeft niet eerst naar een dokter.” was het verhaal.
Mijn dochter wees twee kippen aan, de vrouw vertelde dat de
ene gewoon kip was en de ander parelhoen. “Ik weet niet hoe
het klaar te maken op ons vakantieadres” zei mijn dochter.
De vrouw bood spontaan het voor ons te doen.
Over een een paar uur klaar op te halen. Geweldig!!!
Met mijn dochter en de hond Bo liep ik terug
naar ons vakantieadres.
Genieten van geur en groen en de wisselde vergezichten,
het was nu heerlijk om te lopen.
Bij het vervolgen van onze weg kwamen we langs een buurvrouw, die buiten stond.
We begroetten haar en zij ons, we hadden haar nooit gesproken,
wel haar op de steile helling haar
groenten en bloemen zien verzorgen.
Ze begon tegen ons te praten. Mijn dochter vroeg naar haar honden, die kwamen ons vroeger altijd blaffend tegemoet
als we langskwamen.
Ze vertelde dat honden een aantal jaren geleden overleden waren, een maand na elkaar.
Zij woonde daar nu alleen na de dood van haar man.
De kinderen waren al jaren het huis uit.
De vrouw was net zo klein als ik en ik denk van dezelfde leeftijd.
Zij vond het flink van ons zo naar het dorp te wandelen,
zij deed dat niet meer.
Toen we verder wilden lopen zei ze tegen mij:
“even wachten, ik haal wat.”
Zij kwam naar buiten met een doosje eieren van haar drie kippen, zo lief, dat we elkaar spontaan omhelsden.
Wat zijn er toch prachtige mensen op de aarde!!!!
Frankrijk 7 Juni 2015, Inneke van den Hof
gedachten@innekevandenhof.nl