Vlam

Velen gaan mij voor in de grote Stilte van het Zijn.
Bespeur ik bij mijn klimmen van de jaren.
Ook in mij zelf wint de Stilte steeds meer terrein.
Ik hoef slechts rekening te houden met mezelf.
Het moeten verandert in mogen.

Het gaan en doen wordt wachten, op de ander,
op het verstrijken van de tijd,
seconden worden minuten en minuten lijken uren,
Waar is dan de prikkel, de vreugde van het, er Zijn?

Een herinnering schiet als een vlam door mij heen.
Een ongetrouwde oudtante, die haar hele leven zorgde
meeleefde, werkte voor de ander,
nooit een echt eigen plek,
kreeg een kamer in een nieuw bejaarden tehuis.
Zij liep al tegen de 80.
Zij was verrukt,
eindelijk kon zij haar benen onder haar eigen tafel steken!
Als ik op bezoek kwam ,
keerde ik terug vol blijdschap,
naar mijn drukke leven met man en een groeiend aantal kinderen.
Zij was vervuld met dankbaarheid
zittend op haar eigen stoel, zonder zorg!
Nu had zij tijd om te bidden, vertelde zij.
Ik voelde haar gebed als een beschutting om mijn gezin.
Een muur van gebed.
Geschenk door HET LEVEN gegeven.

Geschreven 4 oktober 2016