Close

Zingen!

Ineens overvalt mij de wens:
Ik wil zingen! Ik doe het al jaren niet meer
Ik heb geen stem, geen lied. Begraven!

In de Tweede Wereldoorlog, na de verduistering,
zingen we samen, opa, oma, ouders en zussen.
We verjagen daardoor de angst, wanhoop en honger.
Ja, vertelt mijn zus, als ik bang ben zing ik,
dat heb ik geleerd!
In de skilift omhoog ben ik zo bang,
dan zing ik en dat helpt, ik val niet.
Eén keer gebeurt het toch, we vallen samen,
mijn man en ik, maar komen goed terecht.
Mijn kleindochter werkt in de zorg,
geestelijk en lichamelijk gehandicapten.
Ik vraag, vind je het niet zwaar?
Oma, ik zorg dat ik een liedje in mezelf zing,
anders kan ik dit niet, zij hebben geen lied.
Ik spreek iemand, die plots hoort
je tijd hier zit er op.
Een vrolijk dankbaar mens, alleen.
Hij zingt veel, het draagt hem door het afscheid!
Mijn dochter en ik zingen veel.
Dan gaat zij voor het eerst naar school,
op een dag komt ze verontwaardigt naar mij toe.
Mam, ik ga niet meer, ik ken alle liedjes al! Jouw schuld!
Jaren later verklaart ze: Als ik zing, dan LEEF ik.
Ik wil zingen! Zo ga ik slapen,
dan word ik wakker en hoor de STEM in mijn hart:
Zing je eigen lied!
Mijn lied? Verbaasd vraag ik, ken je dat?
Ja, het is ook mijn lied.
Leven in liefde voor jezelf en de ander
samen delen, geven, ontvangen,
worstelen, vallen, breken, opstaan,
zonder schaamte verder gaan.
ZING! ZING, ZING!

Geschreven 28 februari 2021 Wijk bij Duurstede.