Lockdown
Bij de eerste lockdown door het corona virus ben ik door een hernia gekluisterd aan stoel en bed.
Mam, dat moet zo zijn! zeggen de kinderen,
wij hadden je nooit thuis kunnen houden.
Na maanden kan ik weer een stukje lopen en ik ga weer op stap.
Wel afstand houden, mondkapje, enz.
Weer uit eten en mijn zussen ontvangen.
Begin oktober de tweede lockdown.
Een oudere dame komt bij mij op bezoek,
ze vraagt: Wil je mij even knuffelen?
Dat is al een half jaar niet gebeurd!
Het zet mij aan het denken.
Afstand houden gaat dat ten koste van onze menselijke behoeften?
Wat zegt de LIEFDE ons?
Als je alleenstaand bent is een dag lang en ook de nacht,
dan kan de angst voor ziekte je bespringen.
Het plotseling overlijden van mijn schoonzoon laat zien
hoe de dood je kan overvallen.
Mij is geleerd dat je daar rekening mee moet houden.
Ruzies uitpraten, goed maken.
Wij, als familie, besluiten elkaar te omarmen,
je weet niet of je de ander weer terugziet.
Ik zelf besluit dat de angst voor besmetting
niet mijn levensinvulling zal aantasten en
geniet volop van de vele mogelijkheden die er dan overblijven.
Al zit je dagen alleen in huis, bellen kan altijd!
Elke dag drink ik met mijn zus koffie,
we zien elkaar op de telefoon!
Gewone praat, b.v mooie blouse en
kijk eens hoe lang mijn haar wordt. Geweldig dat het kan!
Ja, deze tijd vraagt aan ons die zich humaan mens noemen,
moed en vertrouwen.
Ik verwonder mij over al de angst en depressiviteit die ik bespeur.
Bovenal bij de ouderen, waarvan je verwacht te horen:
Ik heb mij goed voorbereid. Ik sta gereed!
Laat zien waartoe je in staat bent door je wijsheid nu je oud bent.
Geef extra liefdevolle aandacht
aan jezelf en degenen die je ontmoet.
Dan wordt je waarvoor je hier op aarde bent,
een prachtig mens!
Geschreven 15 november 2020 Veenendaal