Olifant
Langzaam schommel ik
me bewegend door de zon.
Ik weet dat de tijd is gekomen
om mij te voegen
bij de beenderen van mijn voorouders.
Mijn groep geeft mij de tijd en rust
om deze weg alleen te gaan.
De weg die ze allen,
behalve de pasgeborenen, kennen.
De weg die we gaan, elke keer weer,
om de beenderen van onze
geliefden met onze slurf te strelen, te omarmen.
Ze te verzamelen, als ze zijn verstrooid, losgewoeld.
Ze opnieuw te bedekken met gras, takken, warm zand.
Onze slurf omhoog heffen
naar daar waar ze heen gingen.
We laten ons horen, we zijn hier.
Herinneringen, beelden, verlichten mijn pad
dat ik nu rustig ga. Vrede omhelst mij.
Mijn kennis is overgedragen,
de vindplaatsen van voedsel en water.
Ze kunnen de voortekenen lezen
van vuur en storm van zand en regen.
Ik verlaat de zon en het hete zand,
voor de schaduw van een groepje bomen.
Ik voel mijn krachten minderen,
loop langzamer, zie stenen en rotsen.
Vele gebleekte beenderen markeren mijn weg.
Ik wil naar de grotten, zal ik die nog halen?
Overzie het pad, dat moet mij lukken.
Ik bereik een grot en schuifel naar binnen.
Laat mij zakken tegen de achterste wand,
zie de opening, het is nog licht.
Verwelkom de koelte, overzie de stapel beenderen,
Prachtige plek om te sterven,
ik ben thuis!
Ik verbind mij met de eenheid
van het voortdurend zijn.
Geschreven 16 maart 2020
gedachten@innekevandenhof.nl